ما در سیلک کاشان ما بین پنج تا هفت هزار سال تاریخ داریم. عیلامی‌ها هم پیش از اینکه آریایی‌ها به ایران بیایند تمدن عظیمی در همان منطقه که بعدا آریایی‌ها ساکن آن شدند داشتند. نباید در مورد اینها بی‌تفاوت بود زیرا مثلا همین عیلامی‌ها پایه‌گذار بخش مهمی از تمدن ما بودند. ملاحظه کنید، محمد بن زکریا رازی (313 – ۲۵۱ق) در کتاب الحاوی (1955، ج 12، ص 552، ج 20، ص 411-412، ج 20، ص 541، ج 21، ص 202، 366، 553، 563) و همچنین در کتاب طب منصوری، 200 بار عبارت «قال الخوز» و جملات مشابه آن را آورده است؛ یعنی در مستندات پزشکی خودش می‌گوید خوزی  یا خوزی‌ها در فلان مطلب پزشکی چنین نظری داشته‌اند. این دانشمندان خوزی دنباله‌های همان عیلامی‌های باستان هستند که سنن پزشکی نیاکانشان را در جندی‌شاپور حفظ کرده بودند. عیلامی‌ها آریایی نبودند، ولی ایرانی هستند. داریوش در کتیبه بیستون (بند 6، سطر 17-12)، خود را حاکم بر «سرزمین‌هایی با مردمان گوناگون» می‌خواند. او وقتی اقوام ساکن در سرزمین و تابع حکومت هخامنشی را برمی‌شمرد 23 قوم و ایالت (فارسی باستان: خشَثرَپاوَن) را نام می‌برد که عبارتند از: پارس (کل فارس شامل استان فارس و کرمان و هرمزگان و بوشهر)، عیلام (خوزستان)، بابِل (جنوب عراق)، آشور (شمال عراق)، عربستان شمالی (با تلفظ Arabāya که شبیه واژه Arabia است)، مصر، فنیقیه (صور و صیدا)، سارد (در غرب ترکیه) و لیدی (ازمیر)، اَیونیه در یونان، ماد (جنوب البرز تا شمال غرب ایران کنونی)، ارمنستان، کاپادوکیه (آسیای صغیر)، پارت (خراسان)، زَرَنگ (سیستان)، هرات، باختر (بلخ)، سُغد (تاجیکستان و شرق ازبکستان)، قندهار، سرزمین سکاهای میان دریاچه خوارزم و دریای مازندران، ثَتَغید (دره رود هیرمند)، رُخَج (خیوه)، مَکران و عمان. آن زمان همه این محدوده عظیم جغرافیایی فارغ از نژاد و زبان و رنگ و عقیده، در قلمرو هخامنشیان جای داشته‌اند و تابع حکومت هخامنشی بوده‌اند. چنانکه داریوش در همان کتیبه (بند هفت، سطر 20-17) می‌گوید: «این است [فهرست] سرزمین‌هایی که خود را پیرو من می‌خوانند؛ به خواست اهوره‌مزدا به فرمان من هستند و خراج می‌دهند. آنچه به آنها از جانب من دستور داده می‌شود، چه در شب و چه در روز، همه را انجام می‌دهند.» نیاکان ما بعدها بر این گستره سرزمینی و درواقع، بر آنچه از آن باقی مانده بود نام بلند و پرافتخار «ایران» را نهادند.